Zes fragmenten uit het boek

Fragment 1: ‘’Het geluid komt dichter bij. Dan hoor ik het gegrom weer, het volgt me in het donker. Jaagt me de stuipen op het lijf. Ren! Als ik nu een spurt inzet ben ik over vijf minuten thuis. Maar dat is te lang op een donkere weg en te ver weg van het dichtstbijzijnde huis om me te horen gillen. Hou je kop en ren! Ik sprint tegen de wind in en pomp met mijn armen. Mijn gymschoenen bijten in het asfalt. Ik vlieg. Rauwe angst doet me het brandende gevoel in de borstkas vergeten, terwijl ik wanhopig naar meer zuurstof hap. In de verte zie ik nog net het licht aan het eind van de weg bij de bocht van de jachthaven. First Line is de finish.’’ – Pagina 22

In dit gedeelte vlucht Danny van het monster en het doet ons gelijk denken aan een scene uit een horrorfilm waarin dat maar al te vaak gebeurt. Alleen mislukt het Danny uiteindelijk om eraan te ontsnappen. We kunnen geen precieze film bedenken maar er zijn er wel veel van.

Picture
Fragment 2: ‘’ De lichtflits komt zo plots en is zo oogverblindend dat ze pijn doet.

Mijn adem stokt.

Wat is er aan de hand? Wat is dat?

Ik word wakker van een verblindend wit licht en probeer mijn ogen te sluiten. Maar dat lukt niet.

Waar ben ik?

Het is hier. Bijtend, snijdend koud. Ik draai mijn hoofd en kijk om me heen… ik probeer mijn hoofd te draaien…ik kan mijn hoofd niet bewegen! Wacht eens even. Ik kan me helemaal niet meer bewegen!  Ik kan zelfs niet mijn oogleden knipperen. Alleen mijn ogen kunnen bewegen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik wit, wit en nog eens wit. Hard hagelwit dat pijn doet aan de ogen. Mijn hoofd is lichtjes opgericht. Het ligt niet op een kussen, maar op iets dat aanvoelt als staal, ijskoud tegen mijn nek. Het bed, de kamer, het huis, alles is weg. Er is allen maar wit.’’ – Pagina 48

Dit is de eerste ‘’bezeten’’ droom van Danny. Het doet ons gelijk denken aan een film genaamd The matrix uit 1999 waarin het in de film onder anderen gaat om een soort van droomwereld die erg realistisch lijkt en voelt te zijn. Dit is ook zo met Danny hoewel het voor Danny maar van korte duur is en hij geen missies heeft zoals in de film.

Picture
Fragment 3: ‘’Nick haalt Ash’ boksjas van haar schouders en legt hem over zijn eigen schouder. Ze is helemaal in het rood: short, topje en met rode kwastjes versierde schoenen. De presentator neemt plaats in het midden van de ring. ‘In onze volgende match komen twee lichtgewichtmeisjes tegen elkaar uit in vier rondes’.’’ –Pagina 55

Het eerste waar wij aan dachten was natuurlijk een typische boksersfilm. Dit is dan het moment voor de wedstrijd waarin de spelers worden opgepept en klaargemaakt om te vechten. Het enige verschil is dan wel dat de spelers hier meisjes zijn en in films meestal jongens. Een voorbeeld van zo’n boksers film is bijvoorbeeld Rocky.

 

Fragment 4: ‘’ ‘Moet je hier es kijken, broertje’. Pike hangt boven het opstapje en wappert met zijn hand door de mist om hem weg te wuiven. ‘Ik zie waar het opstapje van gemaakt is. Botten!’ Ik knipper verbijsterd met mijn ogen. Zo veel! Soms meer dan een meter hoog gestapeld. De berg botten reikt helemaal aan de achterwand van de grot. Menselijke botten! ‘’ – pagina 160

Dit fragment deed ons denken aan verschillende mythische wezens zoals Bigfoot die dan de menselijke resten in zijn grot heeft achtergelaten.

Fragment 5: ‘’ ‘Wat zei je pa tijdens de match?’ Vraagt Danny. Gewoon iets om me op te peppen, zegt Ash. Wat dan? Netaga waab minodoo, zegt Ash. Het betekend: Dood de witte duivel. – pagina 64

Hierbij dachten we natuurlijke aan het vroegere Indiaanse volk dat erg veel bijzondere benamingen voor dingen, zoals hier de duivel, had. We weten niet of het dat ook echt betekend, of dat de schrijver het heeft bedacht.

Fragment 6: ‘’Wat heeft jouw gebeten? Vraagt Mason. Hij wijst naar het blauwe puntje op mijn rechterhand. Ik sta aan de grond genageld, hij weet hiervan! ‘Vertel! Zeg ik. ‘ Wat is dat ding?’ Een geest, met tanden. Een demon’ Nog meer raadsels en onzin. ‘ Daar heb ik niks aan’. ‘ Vraag je om hulp?’ vraagt Mason aan mij. ‘Die is er niet’. ‘’ – pagina 138

Dit stuk deed ons denken aan een character uit de film 2012 genaamd Charlie Frost gespeeld door Woody Harrelson. Beide zijn namelijk tamelijk gek en denken in beide gevallen dat er aan iets geen ontsnappen aan valt.

Create a free website with Weebly